W starożytnym Rzymie używano przenośnych piecyków metalowych, czasem bogato zdobionych. W średniowieczu znano piece kopułowe lepione z gliny.

Od XIV w weszły do użytku piece kaflowe, które w krajach północnych stały się charakterystycznym elementem wystroju wnętrz.

Począwszy od XV i XVI w pojawiały się piece o bogatej dekoracji architektonicznej, zdobione rzeźbami, wznoszone z wielobarwnych kafli, czasem złocone.

Od XVII w budowano piece okrągłe, później zaś nadawano im kształt zbliżony do mebli. W klasycyzmie piece przybierały formę piramid, kolumn, obelisków itp. W 2 połowie XIX w piece przyjęły charakter bezstylowy.

W budownictwie ludowym piece miały bardzo zróżnicowany wygląd. W Polsce na Mazurach i na Śląsku budowano w XIX w piece z kafli ręcznie malowanych, inną formę miały piece chlebowe do wypieku chleba.

W zależności od źródła ciepła rozróżnia się piece: na paliwo stałe (węgiel, koks), ciekłe (np. olej opałowy) lub gazowe (np. gaz generatorowy) oraz piece elektryczne.

Piece elektryczne w zależności od sposobu przemiany energii elektrycznej na energię cieplną dzielą się na piece łukowe (ogrzewane łukiem elektrycznym), oporowe (ogrzewane ciepłem powstałym w wyniku przepływu prądu elektrycznego przez przewodniki oporowe) oraz indukcyjne (ogrzewane na zasadzie powstawania ciepła pod wpływem prądów indukowanych).